رو داشته باشیم...ولی عکس این نتیجه رو میبینیم...یعنی بعد مثلا 4،5 سال هنوز نشناختیم...آخه آدما

رو هیچوقت نمیشه شناخت و هیچکسم نمیتونه ادعا کنه کسی رو میشناسه...خیلی ها مخصوصا

دخترا مشکل اینو دارند که کسی بهشون ابراز علاقه میکنه ولی هیچ حسی به اون پسر ندارند و برای

اینکه دلش نشکنه ،حرف دلشو نمیزنه و برخلاف میل خودش به رابطه ادامه میده...من نظرم اینه که

این تصمیم واقعا اشتباهه.. عده ای خیلی هیجانی و ذوق زده هستند و با این پیشنهاد ها دست و

پاشونو گم میکنند...عده ای هنوز راجب این مسائل فکر نکردند و تو خیابون وقتی یکی بهش شماره

میده هنوز بین اینکه قبول کنه یا نکنه مونده...خیلی از مسائل رو نمیشه با منطق حلش کرد ... مثلا

کاری رو انجام بدی که دلت راضی به اون نیست...باید طرف رو دوست داشت تا قبول کرد وگرنه ازدواج

هایی شکل میگیره که از ته دل علاقه ای وجود نداره و زیر یه سقف هستی ولی فکر و دلت پیش یکی

دیگه اس...دوست داشتن این نیست که 10 نفر رو جلوت قرار بدند و بگن انتخاب کن ...مگه کالا

میخریم؟! اونوقت اگه بخوای انتخاب کنی،اونی رو انتخاب میکنی که پولداره،تحصیل

کرده،خوشتیپ،خوشگل،... چون همه دنبال بهترین هستند...و بهترین ها از نظر ما یعنی این ها...خیلی

از این رابطه هایی که قبل ازدواج هست به ازدواج ختم نشده و یا جدا شدند،ولی تنها این قشر

نیستند...خیلی از همین ازدواج های فامیلی مثلا پسر خاله و دختر خاله که ادعا میکنند از بچگی با هم

بودند و کاملا میشناسند،با هم تفاهم ندارند...ما ادما اونجور که هستیم نشون نمیدیم..پس به نظر من

این اتفاق واسه همه پیش میاد...تا وقتی که خودمونو درست نکنیم حل نمیشه...اگه بخوایم معیار

هامون رو کلی در نظر بگریم،همه ی ماها دوست داریم همسرمون تحصیل کرده،پولدار،خوشتیپ،با

حیا و با وقار،غیرتی و ... باشه،ولی نمیتونیم همچین کسی رو پیدا کنیم و اگه پیدا هم بشه،دقیقا

همون کسیه که ما اونو دوست نداریم...کجا میخوای یه همسر خوب پیدا کنی؟ تو خیابونی که محل

گذره؟! تو دانشگاهی که صد تا موقعیت بهتر از تو از نظر خوشتیپی و تحصیل و پول وجود داره؟! تو

پارک؟! تو محل کار و ... پیدا کردنش مثل یه سوزن تو انبار کاه میمونه...فقط باید با نیت خالص و توکل به

خدا قدم برداری وگرنه گیر کسی میوفتی که نباید میوفتادی..بنظر من بهترین حالت اینکه مثلا یه دختر

خوب اگه کسی سراغ داره،به پسری که شرایط ازدواج داره و میخواد اقدام کنه معرفی کنه...بهترین و

راحت ترین انتخاب ها رو افراد روحانی و مذهبی دارند...چون میدونند چی میخوان..میدونه باید دنبال چه

دختری بره..و اون دختر میدونه که خواسته های این افراد چیه و ملزم به انجامش میشه...ولی افراد

معمولی مثل ما ها موندیم...مخصوصا پسرا،فکر میکنیم بزرگ شدیم..در صورتی که انتخاب با

خواهرته..با مادرته..با دامادتونه..با عروستونه...با دوستتونه و ... حتی اگه تو دختری رو هم انتخاب کنی

و به خواهرت نشون بدی،میگه \"خاک تو سرت با این سلیقت!!! منو باش که واس داداشم چه برنامه

هایی داشتم..\" انصافن چند نفرتون این جمله رو شنیدید؟! میگن بیا برو دختر همسایه فلانی رو بگیر که

خوشگلیش می ارزه به این دختره...اینا رو داره یه دختر میگه! کسی که معترضه پسر همش به فکر

خوشگلیه...ولی حالا داره خوشگل ترا رو واسش سوا میکنه...تو بزرگ نشدی،تصمیمت عوض

میشه...مرد نشدی،میای منطقی تصمیم میگیری و میفهمی که آره دختر فلانی خوشگل تره ... و

پشت پا میزنی به همه ی قول هات و عاشقانه هات... و دختر هم باگفتن اینکه همه ی پسرا مثل

همنند این رابطه رو تموم میکنند...ما ها درگیر عوامل بیرونی هستیم...باید خودمونو اصلاح کنیم،ولی

صبر نداریم....فاصله ی یه رابطه تا رابطه ی دیگه یه قهر ساده است...ارزش ها عوض که بشند،عوضی

ها با ارزش میشند! قدیمی ها 14،15 سال مستجر بودند..الان کی طاقت میاره؟! الان کی میتونه تحمل

کنه که تو یه اتاق تو خونه ی مادرشوهر زندگی کنه؟! هیچکی...چون دوست داشتند رو تو یه چیزای

دیگه میبینند..وقتی میگن شرایط ازدواج سخت شده تنها به مسائل مادی اشاره نداره..آدما عوض

شدند..وقتی خواهرش یه ذره موهاش بیرون باشه غیرتی میشه ولی برید دوست دخترشو ببینید که

چه وضعی داره...به پسره که 25 سالش بود گفتم چرا زن نمیگیری؟ میگفت \" الان همه دخترا دنبال

پول اند..باید خرج کرد،وقتی میری بیرون اگه بگه فلان مانتو فلان کفش و ... رو میخوام من باید داشته

باشم...فعلا باید پول جمع کنم تا بعد...\" این عقیده ی غلطیه..دختری که دوست داشتنه باشه این

درخواست رو نمیکنه...میدونه تو پول نداری،پس نمیگه فلان چیزو حتما میخوام...این ما هستیم که کرم

داریم و میریم دنبال اینجور آدما...تا کارکنیم و پول در بیاریم پیر شدیم و سن ازدواج میره بالا و فساد

بیشتر میشه...واست سواله که مگه الان اینجور آدم پیدا میشه؟! آره...من واسه عشقم وقتی یه

شارژ هزار تومنی بگیرم واسم بر میگردونه...هر وقت تو زندگیتون به شک و تردید رسیدید و مدرکی

نداشتنی مبنای فکرتو رو مصلحت بزار..چون شک عامل اصلی توهمت و بدگمانی و ... هست.،کسایی

که رابطشون رو تموم میکنند و میخوان که دیگه بهش فکر نکنند و آروم شند باید رابطه رو صد در صد

قطع کنند...نه اینکه رابطه رو فقط کم کنند،اینکه حالا چی میشه هفته ای یه بار زنگ بزنم حالشو

بپرسم و ...اگه هدیه و یادگاری ای دارید طور کامل از زندگیتون حذفش کنید یا به کسی هدیه

بدهید،نگید حیفه و میزارم تو کمد و .... اگه احتمال میدید که دوباره همدیگرو میبینید نزارید این اتفاق

بیوفته مثلا اگه میدونید همیشه میاد فلان پارک و این ساعت ممکنه بیاد و ... هیچوقت در این شرایط

خودتونو قرار ندید...راجعبش اصلا فکر نکنید هر وقت اومد تو ذهنتون خودتونو مشغول کاری کنید و هر

روز دقایقی رو با خدای خودتون خلوت کنید و شکر کنید و ازش بخواید تو این مسیر کمکتون کنه...

این نکته هم غیر چشم پوشی هست که، فراموش کردن کسی که دوسش داری مثل به یاد آوردن

کسیه که تاحالا ندیدیش!

هیچوقت نمیشه بعضی از خاطرات رو فراموش کرد .... ولی واسه خوشبختی و آینده و آرامش